Topic: ouder(s)

[B]

Vandaag zijn we (mijn vriend en ik) weer op de wekelijkse (tegen onze goesting) sociale verplichting naar mijn pa op visite geweest.
Ik ben alleen opgegroeid (enig kind) met mijn pa sinds 83. Ik was 6 toen mijn ma overleden is.
Nu ben ik er 33 en gaan mijn vriend en ik in maart 2011 trouwen, enkel voor de wet en hebben we besloten om enkel de ouder(s) en andere gezinsleden mee te vragen om uit te gaan eten na het stadhuisgedoe.
Mijn pa zijn felicitaties (enkele weken geleden toen we zeiden dat we verloofd waren) bestonden erin om te beginnen te praten over alle echtscheidingen uit zijn buurt...gelukwensen waren dus aan de minieme kant.

Vandaag vroeg hij aan mijn vriend hoe hij het had gevraagd en of hij onder druk was gezet!!!
Ook vroeg hij mijn vriend of het was of ik misschien zwanger was dat hij me had gevraagd!!! (hij had ons horen praten over een afspraak met de gynea en had dit besproken met zijn huishoudhulp, en zij dacht dat ik zwanger was)
Nog nooit ben ik zo beschaamd geweest in mijn leven! Mijn vriend zijn mond viel open en die wist opeens niet meer wat te zeggen.
Ik kon ontploffen van colère! Mij zo minachten zeg!
Ook over de trouw is hij niet te spreken en hij wil dat ik zijn broer en schoonzus ook vraag omdat hij daar anders alleen zal zitten daar mijn vriend zijn 'gezin' groot is (hij heeft 2 broers en 2 zussen en die nemen hun vrouw/man en kinderen ook mee natuurlijk (dus 16 man in totaal van zijnen kant alleen)
Mijn pa is 78 en is nu al enkele jaren alleen, daar geen enkele vrouw goed genoeg was en altijd was er wel iets aan die vrouw waar hij niet tegenkon.
Wij zijn van Kortrijk naar Waregem verhuisd en ook over onze nieuwe woning kan er geen positief woord komen.
Als we op visite gaan praat hij enkel en alleen over zijn eigen leven en zijn honden en klaagt hij eigenlijk de hele tijd door!
Nooit kan hij iets positiefs zeggen, enkel afbreken en daar erger ik me dus groen aan!
Enkel over zijn huishoudhulp kan hij positief klappen. Dat het een harde werker is en dat hij geregeld eten klaarmaakt voor haar (wel al mijn gerechten die ik graag eet!!) en daar zit hij dan over te vertellen.

Gedurende de week krijg ik dan steeds sms'kes van hem en als ik dan niet onmiddellijk antwoord krijg ik van die 'chantage' sms'kes in de trant van 'niet slim om uw gsm af te leggen' - of 'als er iets gebeurd met mij dan ben je nooit te bereiken' of 'dank'...
Mijn vriend zegt dat ik mij een ander nr moet nemen en hem moet negeren.

Hoe zouden jullie reageren in mijn geval?
Ik word er eigenlijk een beetje moe van dat ik eigenlijk nooit goed kan doen voor die vent en hij er dan maar vanuit gaat dat mijn vriend mij enkel ten huwelijk zou vragen omdat hij gedwongen is of omdat ik zwanger zou zijn!
Dat em ontploft!

[Sofieketje]

De keuze is natuurlijk aan jou he!! Maar wat de trouw betreft zou ik hem er toch bij laten zijn en dan ook zijn broer en schoonzus uitnodigen  Ik kan het wel begrijpen dat hij er anders tegenop ziet omdat hij jouw schoonfamilie helemaal niet (goed) kent en zoals je het nu omschrijft lijkt het me niet dat hij zich dan gaat amuseren (en die schoonfamilie dadelijk gaat accepteren  )

Dat hij alles afkeurt wat jouw leven betreft is voor mij een heel andere zaak.. Heb je hem daar al eens degelijk op aangesproken?

[B]

Mijn pa ziet daar het kwaad niet van in, dat is het hem juist.
Ik vind eigenlijk niet dat hij te bepalen heeft wie wij moeten vragen voor onze trouw! Dan moet em maar niet komen he als hij zich zou vervelen! Ik vind als uw zoon of dochter trouwt dan moet je blij zijn, zeker als er geen redenen zijn om wantrouwig of zo te zijn.
Maar zeggen dat nen man mij maar zou ten huwelijk vragen omdat ik zou zwanger zijn, of dat hij zich verplicht voelt!  Mijn vriend vind het belachelijk van mijn vader en voelde zich superbeschaamd dat mijn pa dit zomaar zei.
Mijn vriend kent ook mijn pa en weet ook hoe hij bestaat, maar dat hij zoiets zou zeggen?!?

Mijn vader is ook iemand waar je niet kunt tegen praten, beter om tegen een paard in de wei te gaan staan praten. Die zou tenminste nog eens knikken...

[Sofieketje]

Moet echt heel vervelend voor je zijn (en das dan nog een understatement  )

Maar ik kan dus wel begrijpen dat hij vraagt of zijn broer en schoonzus ook mogen komen  Tis volgens mij nu aan jou om te beslissen OF je je pa bij je trouw wilt hebben (en dan ook zijn broer en schoonzus erbij neemt om hem tevreden te stellen) of dat je hem dan maar niet erbij wilt hebben (maar dan moet je wel zeker zijn dat je daar later geen spijt van gaat hebben)
Natuurlijk heeft hij niet te zeggen wie je wel of niet moet uitnodigen, maar als je ervoor kiest om alleen de naaste familie uit te nodigen en hij is maar de enige van jouw kant van de familie, kan ik goed begrijpen dat hij graag toch nog iemand heeft om tegen te praten 

[antje]

Sluit mij aan bij Sofieketje dat je mss ook best zijn broer en schoonzus vraagt, kwestie van dat hij daar niet alleen zit en jullie dag verpest. Wat betreft dat je vriend je enkel zou vragen omdat hij gedwongen zou zijn, of jij zwanger; dat is een andere generatie, in hun tijd was dat zo. Kan me wel in jou verhaal inleven. Ik woonde vroeger 1 straat verder dan mijn moeder en stiefvader en ben onlangs 30 km verder gaan wonen zodat er meer afstand zou zijn. Ik kom daar nu nog 1x per week max een half uur, en dan moet ik de hele tijd luisteren naar hoe het met mijn zus, schoonbroer en de kinderen gaat. Onlangs was ik ziek en had een sms gestuurd dat niet dus niet kon komen, ze heeft zelfs niet gereageerd. Maar het blijft mijn moeder en dus ga ik ook elke week langs. En ook zij keuren mijn leven en alles wat ik doe af. Ik werk in de horeca, dus onregelmatig, en klop momenteel door omstandigheden heel veel uren, en de tijd die ik vrij heb spendeer ik liever aan mijn dieren en mensen die me lief zijn dan aan hen. O onbegrip, maar ik ga me geen 3x per week laten overzagen. Het is en blijft uw vader, maar neem er emotioneel afstand van. Het is jouw leven, leef dat zoals jij wil; niet zoals hij zou willen dat je leeft.
Hij heeft zijn keuzes gemaakt, jij de jouwe en die moet hij maar leren acepteren. Wat jullie huwelijk betreft: van harte proficiat!

[B]

Antje, ook niet leuk je situatie.
Dan zeg ik steeds bij mezelf 'als ik ooit zelf kinderen heb hoop ik dat ik ook niet zo ben of word zoals mijn pa, maar dat ik hen steun in al hun beslissingen en interesses (ook als ik er niet zo voor te vinden ben)
Van ons is het ook zo dat we steeds verder en verder zijn gaan wonen  om het gezaag minder te moeten horen en onverwachte huisbezoekjes te moeten missen.

Van de trouw is het wel zo dat mijn vriend zijn ma ook alleen is (weduwe ook) maar ja ze heeft wel 5 kinderen en nu al 7 kleinkinderen. Mijn nonkel en tante wil ik eigenlijk gewoon niet vragen omdat ik die mensen toch nooit zie, dus waarom zou ik ze moeten vragen eigenlijk? Ik weet wel dat het mijn pa zijn broer is, maar als ik die mens nooit niet zie moet ik die toch niet vragen?
Ik blijf op dat vlak koppig en vraag enkel mijn pa.

Triest eigenlijk dat sommige ouders zo bestaan tov hun kinderen...

[Sofieketje]

Antje, ook niet leuk je situatie.
Dan zeg ik steeds bij mezelf 'als ik ooit zelf kinderen heb hoop ik dat ik ook niet zo ben of word zoals mijn pa, maar dat ik hen steun in al hun beslissingen en interesses (ook als ik er niet zo voor te vinden ben)
Van ons is het ook zo dat we steeds verder en verder zijn gaan wonen  om het gezaag minder te moeten horen en onverwachte huisbezoekjes te moeten missen.

Van de trouw is het wel zo dat mijn vriend zijn ma ook alleen is (weduwe ook) maar ja ze heeft wel 5 kinderen en nu al 7 kleinkinderen. Mijn nonkel en tante wil ik eigenlijk gewoon niet vragen omdat ik die mensen toch nooit zie, dus waarom zou ik ze moeten vragen eigenlijk? Ik weet wel dat het mijn pa zijn broer is, maar als ik die mens nooit niet zie moet ik die toch niet vragen?
Ik blijf op dat vlak koppig en vraag enkel mijn pa.

Triest eigenlijk dat sommige ouders zo bestaan tov hun kinderen...

Je zegt dat je zelf de dingen anders wilt aanpakken dan je pa, maar je koppigheid (zoals je zelf zegt, niet mijn woorden dus!!  ) druist daar in mijn ogen recht tegenin!! JIJ ziet hun nooit dus waarom zou je ze moeten vragen?  Mss gewoon opdat je pa dan niet zo alleen hoeft te zijn die dag?  Het zou alleszins een mooi gebaar langs jouw kant zijn..
(mss verdient hij dat wel niet maar ja..  )


Trouwens ook alvast gefeliciteerd met jullie huwelijk (was ik ff vergeten te zeggen  ) Jammer dat het al zoveel problemen oproept, maar hopelijk kunnen jullie er hoe dan ook een mooie, onvergetelijke dag van maken!! 

[benji]

Ja we zouden ook die oom en tante meevragen.
Dat geeft meer evenwicht.
Als we een trouwfeest organiseren, proberen we steeds mensen bij elkaar te zetten die elkaar mogen, of die tenminste wel over alles en nog wat kunnen babbelen.
We vroegen zelf aan enkele vertrouwde familie om hier en daar eens met de gasten te spreken, conversaties in de goede richtingen sturen enzo
Iedereen tevreden, er een leuke dag proberen van te maken...

Je vader wordt of liever is oud geworden. Dan verliest men wat remmingen. Laten praten zonder dat te veel aan te trekken... Weet hij wel beter ...
Naar klagen en zagen van oudere moet men kunnen luisteren, zonder te horen     
Ze zijn nog zo tevreden dat ze nekeer kunen jameren hebben en eens de deujr a

[Erinyes]

Ik heb recent gebroken met mijn vader, voorgoed dan wel. Sinds mijn 18 zijn we nooit de beste maatjes geweest en waren er strubbelingen, en elke keer heb ik er met verschillende mensen over gepraat (mijn moeder die natuurlijk niet onbevooroordeeld is, mijn broer, mijn ex enz) En elke keer zeiden een aantal mensen: onbegrijpelijk dat je er nog naar toe gaat na al die dingen... Ja ok, maar voor mij bleef het mijn vader. Behalve mijn broer is er niemand die er een band mee had, dus dat is makkelijk om dat te zeggen. Nu deze zomer is hij echt wel een stap te ver gegaan, heb ik hem zijn zin niet gegeven en het zat er dik op. Spijtig voor hem, maar als hij eerlijk is met zichzelf dan weet hij dat hij in de fout is. Ik vermoed dat hij me ooit wel gaat opbellen, poeslief en eens vragen om langs te komen maar het gaat niet meer pakken. Voor mij is hij m'n vader niet meer...

M.a.w. JIJ en JIJ alleen kan uitmaken wat te ver gaat. Ja hij kan misschien ambetant doen, maar is dat genoeg voor jou om er mee te breken? Laat je niet onder druk zetten door kennissen, maar bedenk wat jij vervelend vindt en wat erover gaat. Het gaat niet altijd vlot tussen ouders en kind, maar om daarvoor bij het minste geringste te breken? Dat doe je niet, denk ik Het is nu bijna een half jaar dat ik mijn vader niet gezien heb, intussen heeft hij zijn 10-jarig jubileum gevierd met mijn stiefmoeder en de hele familie en ik was er niet... Nog steeds heb ik er een "goed" gevoel bij, m.a.w. ik heb er geen spijt van. Had ik vroeger al met hem gebroken dan zou ik er waarschijnlijk wel spijt van gehad hebben omdat anderen me dat zouden ingepraat hebben, begrijp je ongeveer wat ik bedoel?

Alleszins veel sterkte want dit is echt niet makkelijk 

[chepp]

Je trouwdag is een van je mooiste dagen van je leven en je vader zou die wel eens grondig kunnen verstoren. Hij heeft totaal geen respect voor jou en je vriend als ik zo je verhaal lees, dus bij mij zou hij niet welkom zijn. Ik herken heel veel van mijn eigen pa hierin, die kon ook zo negatief doen en doet dit nog steeds hoor ik, maar heb al enige jaren geen contact meer met hem door andere omstandigheden. Ofwel zeg je hem eens goed de waarheid, dat je zijn negativisme en chantage beu ben en je alleen maar gelukkig wil zijn met je vriend. En als hij zich daar niet kan bij neerleggen, en je wil de band toch niet verbreken, dan zou ik zo weinig mogelijk naar hem toe gaan en een ander gsmnr. nemen. Je mag er zeker van zijn dat dit dan een heleboel stress voor jou en je vriend wegneemt.

[evie]

blijkbaar heeft je vader wel een goede band met de huishoudhulp, waarom praat je eens niet met haar zonder dat je pa het weet of er bij is.
Zeg haar waarom je niet meer graag komt en zo kan zij dit 'vertalen' naar hem (zou je volgende keer eens niet wat positiever doen, wie weet komt ze anders niet meer ...).
Ik denk dat het zo misschien eerder zal doordringen bij hem dan een directe confrontatie.

[gwenda]

Ik herken je verhaal wel.
Hier was het vroeger ook zo....vriend was niet goed genoeg. Wij kwamen vertellen dat er een kleinkind op komst was en zijn reactie...ge zijt niet getrouwd. Da wordt ne bastaard. Wie gaat er voor kunnen opdraaien? Wij, want wij moeten gaan babysitten,....
Kmoet er niet bij vertellen dat we enkele maanden niet meer naar daar geweest zijn tot hij ook op de stoep stond met nen hele uitleg. Heb toen ook toegegeven voor mijn moeder, want die verdiende dat niet, want zij was wél blij.
Met het gaan trouwen ook een heel verhaal. Nichten en neven moesten we uitnodigen, maar ik had daar gene band bij. Ook weer een heel verhaal dat het moest en dat dat zo hoorde,....hij zou die kosten wel betalen wij hebben toen ook flagrant geweigerd ook al had het ons geen cent gekost. Ik wilde die mensen er gewoon niet bij.
Nadien is er dan ook nog een heel circus geweest dat er kameraden van mijne man mochten komen, maar dat mijn eigen familie niet mocht komen (tantes en nonkels van mij waren allemaal daar). Tja...mijne man hééft geen familie en die vrienden dat was zijn familie. Ik heb geen enkele vriendin van mij uitgenodigd.
Onlangs ben ik dan tegen mijn ouders gaan vertellen dat we uit mekaar zouden gaan. Tja...zijn reactie was...wie zijn de grootste slachtoffers?
Ik: ah de kinderen natuurlijk.
Hij: nee wij, want wij gaan moeten bijspringen en nu kunnen we zeker niet op vakantie vertrekken. 
In ieder geval...er is ook altijd wel iets. Mijn zus doet het allemaal supergoed en ik...ik krijg altijd vanalles op mijne boterham en hou gewoon vol omdat de kinderen graag naar de bomma gaan en ik het mijn ma niet wil aandoen (al had ik de laatste keer wel zoiets van mens...trek uwe mond toch eens éne keer in uw leven open).
Nu...ze zijn op vakantie en komen pas terug tegen april dus ik heb er voorlopig gene last van
Maar van die berichtjes dat is hier ook zo. Je moet onmiddellijk antwoorden (ik ben dus iemand die zijne gsm zelden bij heeft ofwel hoor ik hem niet), mailtjes idem....kost me niks dus ik moet er dadelijk op antwoorden (ja zeg...ik ben ook met mijne pc niet vergroeid hé en als ik er niet opzit, gaat hij gewoon uit).

Je moet zelf doen waar JIJ je goed bij voelt. Mij lijkt je vader heel erg verbitterd. Is dat omdat je moeder er niet meer is en hij werkelijk eenzaam is ?(en de huishoudhulp zal hij dus meer zien dan iemand anders en daardoor er een 'goede' band mee hebben) en tja...soms moet dan iemand anders dan ontgelden.
Hier is dat toch zo bij mijn vader. Sinds mijn grootouders dood zijn (en die zijn ondertussen toch al een jaar of 25 dood), is mijne pa heel anders geworden. Compleet verbitterd en totaal geen zin meer in niets behalve commentaar geven. Ik ken het gewoon niet anders meer, want zelfs als kind kon ik niets goed doen (behalve als er iemand anders me een complimentje gaf....dan stond hij er natuurlijk fier bij, maar als ze weg waren, was het ook wel anders). Mijne pa is er ook ene die graag de controle over alles en iedereen heeft. Daarmee dat mijn ma meegaat in alles wat hij wilt (gewoon om ruzie te vermijden) en ik heb ook jaren gezwegen om de goede vrede te bewaren, maar das nu gedaan en dat zint hem niet.

[Karo]

Ik denk persoonlijk dat niets nog doordringt tot zo'n mensen (daarmee bedoel ik, de oudere nukkige en koppige generatie  ).

Ik zou toch ook wel de broer en schoonzus mee uitnodigen (of mss de huishoudhulp, daar lijkt hij een goede band mee te hebben?)

[cherish]

Ik denk persoonlijk dat niets nog doordringt tot zo'n mensen (daarmee bedoel ik, de oudere nukkige en koppige generatie  ).

Ik zou toch ook wel de broer en schoonzus mee uitnodigen (of mss de huishoudhulp, daar lijkt hij een goede band mee te hebben?)

Ik zou het niet doen, TS beslist toch wie er wel en niet komt. Tis hun  dag en niet de zijne.. Zo moeilijk is het toch niet om hem voor die ene dag es aan te passen? Zijn wil is wet, hij heeft blijkbaar nog geen goed woord gehad over het huwelijk en stelt als zijn eisen. Ik ben zeker als hij iets positiever hier tgo staat dat broer en schoonzus nog te overwegen zou zijn.

[tina1978]

Doe niets waarvan je spijt kan krijgen...meer kan ik niet zeggen..

[ells]

Ik zou het niet doen, TS beslist toch wie er wel en niet komt. Tis hun  dag en niet de zijne.. Zo moeilijk is het toch niet om hem voor die ene dag es aan te passen? Zijn wil is wet, hij heeft blijkbaar nog geen goed woord gehad over het huwelijk en stelt als zijn eisen. Ik ben zeker als hij iets positiever hier tgo staat dat broer en schoonzus nog te overwegen zou zijn.

Op die leeftijd is het wel degelijk moeilijk om zich nog aan te passen,dus dat hij daar niet alleen wil gaan zitten kan ik wel begrijpen.De rest van zijn gedrag zou ik zelf ook niet pikken,maar ik vraag me toch af of TS wel een fijne dag gaat hebben als ze hierin niet toegeeft en haar vader ofwel niet komt ofwel de hele dag verpest.Want de kans dat ze zich schuldig gaat voelen als haar vader niet komt is toch wel bestaande.

[Erik en Pascale]

Je vader lijkt me een verbitterd persoon en dat ga je op die leeftijd echt niet meer veranderen. Om hem tevreden te stellen, kan je die broer en schoonzus wel uitnodigen, wie weet wat gaat hij allemaal zeggen (en afkeuren) op je mooiste dag. Dan heeft hij tenminste iemand om zijne klap tegen te doen. Stel u voor dat hij zo'n dingen zegt tegen je schoonmoeder ofzo zeg.

't is simpel : als je niet wil breken, nodig je de broer en schoonzus uit (heeft hij meteen iemand om z'n zeg tegen te doen). Wil je wel breken, dan is 't te hopen dat je er geen spijt van krijgt ik ken u natuurlijk niet, maar ik ben daar nogal hard in : deur toe is deur toe en dan gaat ze nimeer open voor die persoon

[karinaknokke]

Ik versta heel goed dat je kwaad, ontgoocheld, enz... bent door het gedrag van je vader.
Met de tijd zul je misschien alles een beetje kunnen relativeren en zul je misschien iets milder worden.
Als je nu al de bruggen opblaast zou je daar later, als je vader er niet meer is, wel eens voor de rest van je leven spijt kunnen van hebben.
De huishoudhulp inschakelen om de plooien een klein beetje gladder te strijken is misschien wel een goed idee?
Momenteel denk je waarschijnlijk dat je oordeel over hem nooit zal veranderen, ook niet als hij er niet meer zal zijn, maar geloof me, dat is meestal niet zo hoor.
Alvast proficiat met jullie komende huwelijk. 

[borderlove]

mijn persoonlijke mening: laat hem niet vallen ...

mn pa is ook een heel moeilijke mens, en met ouder te worden is ook hij verbitterd geraakt, mn moeder kan niks goe doen, hij zou beter dood zijn (!) ,volgens ons heeft hij zelfs een depressie maar hij wil nog ni naar de huisarts gaan 

sinds enkele jaren hebben we mijn zus niet meer gehoord of gezien, onder druk van haar man heeft zij alle banden met ons verbroken ( op hun trouwdag waarschuwde hij me dat hij zn vrouw met niemand zou delen ) , haar verklaring was dat ze de kritiek beu was....

Maar ik zie wel hoe mn pa daar van afziet, mn zus heeft ondertss 2 kindjes, we hebben die nog nooit gezien (ook ik en mn moeder niet, we zijn niet welkom omdat we mn vader ni laten vallen), die mens weet dat hij ze wss nooit zal mogen zien, en nu heeft hij helemaal geen zin meer om verder te leven dit zijn zn eigen woorden dus ik overdrijf niet...

Moest hij nu een slechte vader zijn, kon ik haar nog begrijpen, maar das dus ni het geval he, mn ouders hebben alles gedaan om ons alle kansen te geven in ons leven, ook toen we het financieel niet breed hadden kwamen wij altijd op de eerste plaats, en we zijn geen dag liefde tekort gekomen...

Ik kan niet oordelen over jouw situatie, maar ik denk dat weduwnaar worden met een jong kind niet evident zal geweest zijn, als hij zn best heeft gedaan om je op te voeden, en liefde te geven, ook als je nukkig of puberig was, dan denk ik dat het nu gewoon jouw beurt is om hem wat op te vangen, en te leren leven met zn buien... mss is hij wel gewoon heel bang je te verliezen maar laat hij dat op de verkeerde manier zien?je moet van mij niet met je voeten laten spelen, en de opmerking of je dan zwanger bent ofzo is totaal misplaatst, en vind dat je hem dat op een rustige manier ook mag zeggen (bv vroeger vertrekken op je bezoek, ni met slaande deuren maar gewoon melden dat die opmerking heel kwetsend was, en dat je nu vertrekt )

een hele boterham da ik hier neerpen, ik weet het, maar denk gewoon goed na voor je banden verbreekt, als hij er op een dag niet meer is kan het wel eens te laat zijn om het goe te maken...

[Bamse]

Ik zou toch ook wat begrip voor je vader willen vragen. Hij moet het niet makkelijk gehad hebben tijdens je kinderjaren. Alleenstaande vader met een klein kind, en dat in een tijd dat er nog een pak minder begrip was voor alleenstaande vaders. Hij klinkt nu inderdaad een beetje verbitterd, maar hij zal zich het leven vast ook anders voorgesteld hebben. Je moeder op jonge leeftijd verliezen, da's niet niks. En ik kan me best voorstellen dat je dan niet meteen en misschien zelfs nooit een andere vrouw wilt/kiest. Bij je vader in het begin waarschijnlijk niet omdat jij er was, en daarna omdat hij elke vrouw vergelijkt met je moeder? En natuurlijk kan een vreemde vrouw nooit tippen aan de vrouw waarmee je getrouwd was en die je zielsgraag zag maar veel te vroeg zag sterven.

En in zijn relatie met jou lees ik eigenlijk ook gewoon veel verbitterde gevoelens, eerder dan negativisme ten opzichte van jou. Je moet je voorstellen, hij is jarenlang met jou alleen geweest. Jarenlang was jij het middelpunt van zijn bestaan, hetgeen waar alles rond draaide. En dan ga je het huis uit, leert iemand kennen... neemt op een manier afscheid. Dat is niet voor alle ouders eenvoudig, dat lege-nest-syndroom. En al helemaal niet als de ouder daarna moederziel alleen komt te staan. Bovendien is je vader reeds 78, misschien zelfs (licht) hulpbehoevend. Dat is niet meer de leeftijd waarbij je je aansluit bij de plaatselijke waterski-club om maar te zeggen. Denk dat je vader vooral héél veel schrik heeft om alleen achter te blijven en te vereenzamen maar dat hij dat misschien op de verkeerde manier uit.

Zo ook de reactie op jullie huwelijk, geloof het of niet... maar voor veel ouders is dat nog eens de bevestiging dat hun dochter officieel niet meer "bij hen" hoort. Hier vond ik dat ook vreemd, ik woonde al vijf jaar samen met mijn man en toch toen ik thuis aankondigde dat we gingen trouwen moest mijn vader huilen en zei hij letterlijk "dan is het nu helemaal echt". Niet dat hij niet blij was voor mij, maar vanaf die dag ben je officieel "weg" hé. En de botte reactie op je zwangerschap, tja... veel oudere mensen zijn nu eenmaal niet meer zo goed in de gave "tact". Maar misschien hoopte hij wel stiekem dat het echt zo was en dat hij dus een kleinkind mocht verwelkomen.

Het feit dat hij vraagt om zijn broer en zus uit te nodigen voor je trouw, daarin zie ik toch enkel de vrees om daar eenzaam te zitten. Je moet weten op je trouwdag zelf ga jij echt niet de tijd (noch de zin) hebben om je continu met je vader bezig te houden, maar wie gaat dat dan wel doen? Je zegt zelf dat de familie van je vriend met meerdere mensen is, en je vader is.... helemaal alleen. Een zeer sociale persoon maakt dan direct contact met de andere familie, maar niet iedereen is zo sociaal. Kent hij trouwens iemand van je vriend's familie? Zijn er al ooit contacten geweest tussen de families. Of betekent "je vader alleen uitnodigen" letterlijk dat hij helemaal alleen midden in een wildvreemd gezelschap gedropt wordt? Dan moet ik eerlijk bekennen dat ik zijn vraag voor 100% begrijp, want daar zou ik dus ook echt geen goesting in hebben. Dat is geen dwingelandij, dat is een hulpkreet van een heel eenzaam persoon.