Topic: Jouw "once in a lifetime dog"

[Bandolero]

Ik heb zo de indruk dat 'de band die je gratis en voor  niks in je schoot geworpen krijgt' niet zo'n indruk maakt als diegene waar je hard aan hebt moeten werken... 

Ik heb dezelfde ervaring!

[fungus]

Ik heb nog maar 2 honden in mijn leven mogen bij mij hebben. Ike is zonder twijfel mijn favoriet. Gipsy is dan weer de favoriet van mijn vrouw.

Ike voelt me heel goed aan en is mijn spiegel. Als ik niet goed bezig ben, merk ik dat aan zijn gedrag. Ike is er gekomen op een moment dat ik het heel erg moeilijk had. En het is een enorme uitdaging geweest om hem binnen de lijntjes te doen kleuren. Eigenlijk is het dat nog, maar hij heeft ondertussen ook zijn zachte kant leren tonen aan mij.

Zondag hebben wij onze tweede jonge poes op korte tijd moeten laten inslapen aan kattenaids. Hij voelde mijn verdriet heel goed aan en heeft me echt getroost en gesteund. Voor mij is dat als newbie een enorm intense ervaring.

Soms springt de gedachte ook wel eens in mijn hoofd, dat er ooit een dag komt dat hij er niet meer is. Maar ik weiger daar op verder te denken. Het helpt je geen stap vooruit en het sleurt je weg uit het heden. Vreemd genoeg is dat ook iets dat Ike me heeft geleerd: probeer in het heden te leven. Sinds hij er is, ben ik veel minder beginnen piekeren.

Binnen twee weken komt onze derde hond bij ons. Ik hoop dat ik een even sterke band met hem kan krijgen, maar laat alles op mij afkomen. Maar een hond als Ike zal ik nooit meer hebben. Daar ben ik zeker van. Al hoop ik wel dat ik ooit nog een hond zal hebben waar ik een gelijkwaardige band mee kan opbouwen.

[Tequila]

Nooit gedacht dat dat klein wit spook m'n blonde god ging evenaren en toch is het zo

[Gizmogirl]

Die angstmomenten waarover je spreekt heb ik ook heel vaak, zowel met betrekking tot de honden als tot mijn familie en vrienden. Zo erg dat ik er idd ook tranen van krijg....

Dat heb ik ook, en dat gevoel op zich al maakt mij enorm bang, omdat ik weet hoe erg ik afzie als een geliefde mij verlaat...

Gizmo was mijn eerste eigen hond, en met/door hem heb ik zoveel geleerd.

Koda is er deels gekomen omdat mijn band met Flynn ZO hecht was/is, dus dat zegt genoeg denk ik. Hoewel hij enorm naar Sam trekt, blijft Flynn voor mij echt een hond uit de duizend en kan ik gewoon niet beschrijven wat hij voor mij betekent.

Met Koda had ik vroeger ook een heel erg sterke band, maar door wat er gebeurd is, is dat veranderd. Ik zie hem nog steeds graag, maar het is anders...

Mowgli is een super leuke en lieve hond waar ik enorm veel van hou, maar ik heb er niet écht een supersterke band mee. Hoewel ik er soms echt van schrik hoe hard hij aan mij hangt (terwijl hij dat op "gewone" momenten niet altijd laat blijken)

Sibo was/is voor mij echt een "specialleke"... toen ik hem pas had, had ik NIKS met hem en dacht ik "is dit het? Zit er niet meer in?"
Toen begon hij echter open te bloeien en de band die wij kregen kan ik echt niet beschrijven. Hij was mijn kleine steun en toeverlaat, mijn kleine Titi... wat mis ik hem...

Jason is anders, maar op veel vlakken doet hij me toch ook wel denken aan Sibo, en hoewel hij van aanleg zelfstandiger is hebben we al een mooie band en zie ik dat mannetje ZO graag.

Het is iets wat ik vroeger altijd zelf ontkende, en wat ik nu nog raar/moeilijk te geloven vind, maar het lijkt (in mijn geval dan toch) wel zo te zijn dat ik met een kleine hond een andere, NOG hechtere, band heb...

Nu ja, ik zie al mijn honden echt enorm graag, té graag, en ze hebben allemaal iets bijzonders wat geen enkele andere hond zal hebben.
Net omdat ze zo uniek zijn, zal het me altijd pijn doen als ik één van hen zal verliezen...

[Liekeuh]

Ik heb dezelfde ervaring!

Ik denk net het omgekeerde 

Nooit gedacht dat dat klein wit spook m'n blonde god ging evenaren en toch is het zo

Whaaa baby lolo 

[Timo jr]

Ik heb de omgekeerde ervaring .. hier hadden wij een hond waar er 4-dubbel tijd ingestoken werd dan in alle andere samen en die hond 'gaf' zich niet.Wat je ook deed, mentaal bleef die altijd op afstand.
Niks dat méér energie vreet dan 'alles' geven en er niks voor in de plaats krijgen.

maar dat is dan niet wat ik bedoel... Ik krijg er wel iets voor in de plaats...

[HeidiD]

Vito, onze ruwharige dwergteckel was mijn "Once in a lifetime dog"
Ik kreeg hem toen ik 10 jaar was en 10 jaar lang hebben we lief en leed gedeeld.
Die hond voelde mij perfect aan en het was grote liefde tussen ons 2.
Op mijn 20e stierf hij plots, van het ene moment op het andere.
Hij wachtte 's avonds tot ik thuis was van school en ging toen pas rustig in zijn mand liggen.
De volgende ochtend werd ik gewekt met het nieuws dat ie dood was 
Nu 5 jaar later krijg ik nog steeds een brok in mijn keel als ik dit typ.
Hij was echt "de hond"
de enige echte Vito.
Ik zeg altijd dat zijn dood de eerste keer was dat mijn hart is gebroken,
het heeft lang pijn gedaan en dat doet het soms nog steeds...

Mijn ouders adopteerden opnieuw 2 dwergteckels, ik adopteerde samen met mijn vriend ons Yoko,
maar hij blijft zo enorm speciaal...

[Fay-Heathcliff]

maar dat is dan niet wat ik bedoel... Ik krijg er wel iets voor in de plaats...

Dat weet ik  , ik wil alleen maar zeggen dat 'het zorgenkind' niet altijd een 'once in a lifetime dog' wordt ... Ook in Misch is er veel tijd gekropen om ze op het juiste spoor te krijgen en die heeft wel een sterke band met mij gekregen, maar toch heb ik daar geen 'wauw-gevoel' bij zoals bij Kate (en die is dan nog niet eens van mij  ).
Kate is een hond waar wij niks hebben moet voor doen en die door 'gewoon Kate te zijn' de grootste indruk bij ons nalaat.

[Agda]

Leo is mijn eerste hond. Ondertussen 6 jaar en dan denk ik "oei oei, die wordt zo rap oud". Kan me niet voorstellen dat Leo er niet meer zou zijn. Hij is een moeilijk typeke, heel veel moeten leren, zowel ik als hij en ja, dat geeft toch iets bijzonders. Once in a lifetime, dat weet ik niet, maar hij zal altijd mijn Leoke zijn.
Ik heb ook een vakantiegangertje waar ik een geweldige click mee heb. Freyja, een Spaanse straathond die hier kwam logeren nadat ze een paar weken in België was. Ze is toen gaan lopen de eerste  dag en toen moet ze toch gedacht hebben dat het misschien beter was bij mij  We hebben heel wat opgebouwd die twee weken dat ze hier was, vertrouwen winnen en zo'n ongelofelijke vriendschap gekregen. Sindsdien komt ze geregeld logeren en steeds staat ze vol ongeduld te jammeren aan de poort om binnen te komen en vervolgens regelrecht naar binnen te rennen, na een uitgebreide knuffel. Vrouwke gaat dan weg, maar de juffrouw ligt ondertussen al comfortabel in een mandje van de Leo te soezen. 

[Sofieketje]

Ik had het eerste jaar amper een band met Timo en dat is dus 1 van de 2 die vermeld staat in mijn post hier 

Ik heb zo de indruk dat 'de band die je gratis en voor  niks in je schoot geworpen krijgt' niet zo'n indruk maakt als diegene waar je hard aan hebt moeten werken... 

Bij mij was het liefde op het eerste gezicht met Kiara..En die band is door eraan te werken weliswaar alleen sterker en intenser geworden!!
Maar dankzij haar steun kwam ik door de moeilijkste tijd van men leven heen! Ik mocht niet weg van de wereld, want dat 4voetertje had me nodig... 
En ik dus duidelijk mijn 'guardian angel'ke ook dubbel en dik!!

[Sofie en Lady]

Ik hoop dat het ook zo zal zijn bij Linde...misschien wel, want toen Hanne erbij kwam ging dat eigenlijk vanzelf en voor ik het wist had dat kleine terroristje mijn hart evengoed veroverd als Lars. Maar ik kan het me nu gewoon niet goed voorstellen hoe het zal zijn

Dat loopt wel op rolletjes!

Ik had die onzekerheid ook toen Naessa geboren was en het beslist was dat ik een 2de hond erbij ging hebben.
Ik had toen ook zo'n bang dat het me nooit ging lukken met 2 honden. De eerste week had Zohra het ook echt moeilijk om aan Naessa te wennen dat ik dacht dat dat nooit goed ging komen. En nu zijn het 2 handen op 1 buik.

[loesje]

Voor mij is Bailey mijn once in a lifetime dog. Ik moest zelfs het startberichtje wegklikken omdat ik het moeilijk kreeg na het lezen ervan.

Bailey is in mijn leven gekomen op een moment dat ik het moeilijk had en ik mijn leven terug in handen wou nemen. Hij heeft me bijgestaan op elk moeilijk moment dat we hebben moeten overkomen om te geraken waar we nu staan. Hij heeft me verlaten op het moment dat alles terug de goede kant begon op te gaan (nadat we een week verloofd waren), alsof hij zei: “Nu kan je weer zonder mij. Mijn taak zit erop” 

Hij was echt mijn soulmate, maar vooral diegene die me terug op het juiste pad gezet heeft. Ik wou hem nog zoveel gunnen: een tuin, vriendjes,… maar het heeft niet mogen zijn. 

Ik geloof niet dat er ooit nog een hond kan komen die zoveel voor me betekent als Bailey (al is het maar omdat ik hoop nooit nog zo diep te zitten).

Ik zie Pixel enorm graag en ik apprecieer enorm de kanten in hem die Bailey niet had zoals “willen werken” en “leergierig zijn”. Maar ik heb wel het gevoel dat ik nu meer voor hem doe als hij voor mij. Hoewel Pixel heel hard zijn best doet  , een Bailey knuffel zal hij nooit kunnen evenaren… 

[Agda]

Ik wou hem nog zoveel gunnen: een tuin, vriendjes,… maar het heeft niet mogen zijn. 

Als ik dat lees, word ik echt wel heel week vanbinnen ... Ik snap zo goed wat je bedoeld. Nu, onze Leo is nog ver niet versleten (hout vasthouden), maar ik weet dat het ooit komt en dat ik hem ook heel de wereld nog wil gunnen dan.
Als zo'n hond je dat ook nog bijstaat in moeilijke tijden, ja, dat geeft een speciale band hé.

Voor mij is Leo een beetje een spiegel, omdat hij op sommige vlakken dezelfde angsten heeft als ik, natuurlijk op een hondenmanier, en ik op een mensenmanier, maar toch zijn er zoveel dingen die we gemeen lijken te hebben.

[Timo jr]

alsof hij zei: “Nu kan je weer zonder mij. Mijn taak zit erop” 

Hij was echt mijn soulmate, maar vooral diegene die me terug op het juiste pad gezet heeft. Ik wou hem nog zoveel gunnen: een tuin, vriendjes,… maar het heeft niet mogen zijn. 

Zo was het ook! Hij had die tuin en vriendjes niet van doen! Je hebt hem alles gegeven wat hij nodig had en meer! Zijn taak zat erop! Je kon 'alleen' verder! 

[barbaras]

Didi, onze sjoe, wonderfull years with you...een perfekte match met ons andere 3, zwemmen, lopen, wandelen, overal mee..een herplaatser van 4 jaar toen. Slechts 4 jaar bij ons en dan ons afscheid door "cushing" die verwacht werd maar niet zo plots.  We moesten en zouden er opnieuw een teckel hebben alhoewel we Didi ons verdriet over Didi enorm was. En dan kwam Suzanne, ex-broodfokteefje...met veel geduld, na vele operaties om haar in een min of meer normale gezondheidsconditie te krijgen, steelt ze elke dag en bijna op elk moment mijn hart, is ze de grootste cadeau in mijn leven, en dan geef ik de anderen niet minder aandacht en zorg, hebben ze elk hun aparte specialiteitjes waardoor ik zo van hen hou maar Suzanne, ze is zo tja, ons "Suuske"die iedereen direkt blij maakt. En elke dag kan haar laatste zijn, want ook zij heeft "cushing" maar raar maar waar, ik geniet van elke dag die ze mij geeft en bij ons is.

[runa]

Deze week nog een zwak momentje gehad. Binnenkort vertrek ik op reis zonder Fala, ik mag er niet aan denken dat ze er niet meer is als ik terug kom. Er is nog zoveel dat ik met haar wil doen, nog zoveel dat we samen kunnen bereiken, nog zovele jaren dat ik mijn beste vriendin dicht bij mij wil hebben...

[fleureke]

Deze week nog een zwak momentje gehad. Binnenkort vertrek ik op reis zonder Fala, ik mag er niet aan denken dat ze er niet meer is als ik terug kom. Er is nog zoveel dat ik met haar wil doen, nog zoveel dat we samen kunnen bereiken, nog zovele jaren dat ik mijn beste vriendin dicht bij mij wil hebben...

da gevoel herken ik...
er zijn aan mijn trip naar portugal vorig jaar veel tranen en paniekaanvallen vooraf gegaan...
en, hoe uniek de ervaring ook was en hoewel ik er eeuwig dankbaar voor zal zijn, heb ik me voorgenomen niet meer zonder honden op reis te gaan...
en ja, mijn wereld zal daardoor erg beperkt worden, aangezien ik met Texas frankrijk noch duitsland binnen mag (of door mag)...